Günlerden birgün bir kız çocuğu pembe bir kaplumbağa resmi yapar, heyecanla gelir "Annecim bak!" der. Anne resme hızlı bir bakış atar ve kızını kucaklar "AFERİN KIZIMA! HARİKA OLMUŞ" der. Ertesi gün çocuk yine pembe bir kaplumbağa yapar, ondan sonraki günde, ondan sonraki günde ve ondan sonraki günde... Ve anne kendine "Nerede yanlış yaptım?" diye sorar? Hadi gel bakalım bu anne nerede yanlış yaptı! Temel anlamda iki tür övgü vardır. 1- Değer Biçici Övgü 2- Tanımlayıcı Övgü Değer biçici övgü de çocuğun ortaya koyduğu ürüne yorum yaparsınız. "Çok güzel olmuş, çok uslusun, aferin" gibi cümleler ile onu sonuca odaklarız. Ve eğer çocuk yaptığı bir ürünün " çok güzel" olduğu dönütünü alıyorsa ürünün üzerine çok düşünmeye gerek duymaz, mutlak kabul eder. Bundan sonraki yapacağı resimleri bu çerçevede devam ettirir. Yaratıcılığı baltalar, kompleks düşünme yönelimini dibe vurdurur. İşte yukarıdaki annemizde aynı hat